Mόνο από κοινού μπορεί να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες προκλήσεις του παρόντος.
Αν η απλή αναλογική αποτελεί «θέση» τότε η ανάγκη για διάλογο και συνεργασίες είναι επιτακτική. Αυτό όμως μέχρι στιγμής δεν είναι ορατό και κατά συνέπεια ότι σχετικό υποστηρίζεται στο Ξυλοκαστρινοευρωστινιακό αυτοδιοικητικό επίπεδο είναι ψεύτικο!
Η τάση για «υφαρπαγή» κάθε είδους είναι άνευ ουσίας γιατί πραγματώνεται στη βάση του μη προσανατολισμού των πολιτών.
Το παλαιό στοιχείο της “ηθικής” δείχνει ξεπερασμένο και η εξουσία προέχει της ηθικής. Το «yes, I can» αυτή την λογική ενσαρκώνει. Το πάθος για «εξουσιαστική δύναμη» είναι διαρκώς παρόν και κυρίαρχο. Ό,τι επικρατεί και ό,τι φαίνεται είναι αποτέλεσμα μιας υποκρύπτουσας επιδίωξης. Οι προσωπικές στοχεύσεις πρέπει να δηλώνονται και να απέχουν από κίνητρα οικονομικής βάσης.
Στο σημερινό στάδιο η «γενικότητα» αποτελεί αστειότητα γι΄ αυτό θεωρείται απαραίτητη η ύπαρξη δέσμευσης «αρχών», «στόχων» και ιεραρχημένων δράσεων.
Οι «συμμετέχοντες» στα «κοινά» θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κοινωνία μας δεν είναι τόσο κοινότητα πεποιθήσεων, όσο κοινότητα συγκινήσεων και η Οργουελική προσέγγιση είναι παρούσα:
«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη» !
