Μήνας: Απρίλιος 2019

Federico Borella, Ιταλία, Φωτογράφος της Χρονιάς.

Παγκόσμια Βραβεία Φωτογραφίας 2019 της Sony. Ντοκυμαντέρ. Ινδία. Μια μελέτη από το Μπέρκλεϊ που διεξήχθη από τον Tamma A. Carleton και δημοσιεύθηκε από την PNAS (Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών) ανέλυσε τα κλιματικά δεδομένα από τα τελευταία 47 χρόνια και τα συνέκρινε με τον αριθμό των αυτοκτονιών των αγροτών κατά την ίδια περίοδο. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι μεταβολές των θερμοκρασιών που συμβαίνουν από τη δεκαετία του ’80 έχουν παίξει ρόλο στην απόφαση χιλιάδων αγροτών να αυτοκτονήσουν.

Ινδία, Μάιος 2018. Ένα από τα κρανία που οι αγρότες ισχυρίστηκαν ότι ήταν το κρανίο ενός αγρότη που αυτοκτόνησε και που κατείχε ο κ. Premkumar, μέλος του South Indian Farmers Association. Το κρανίο χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στο Δελχί το 2017, όπου οι αγρότες ζήτησαν ένα πακέτο ανακούφισης από την ξηρασία και την απαλλαγή από δάνεια για τους αγρότες από το κράτος. (Πηγή : Die Zeit)

 

FREE PALESTINE !!

Μέχρι σήμερα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τρείς (3) «Διακηρύξεις» αρχών ή θέσεων από τις δημοτικές παρατάξεις : «Σύμπραξη Δημοτών Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης», «Ενεργοί Δημότες Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης» και  «Ορίζοντες Δημιουργίας». Continue reading “«Διακηρύξεις» δημοτικών συνδυασμών στο Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης”

O στρατηγός Haftar ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της Λιβύης, ο αντίπαλός του, Faïez Sarraj, αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. (LE MONDE) Continue reading “Γιατί η Λιβύη χωρίζεται στα δύο ;”

Η πάκτωση της σκέψης στην έννοια της «χρηστικότητας»των γεφυρών!

Με αφορμή την απαλλοτρίωση-αποσυναρμολόγηση της γέφυρας τύπου «Μπέλεϋ» στο δημοτικό διαμέρισμα Σαρανταπηχιωτίκων του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης και λόγω του ότι ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας εκλαϊκευμένες προσεγγίσεις για τη χρηστικότητα του «αντικειμένου», οφείλουμε, αφού επισημάνουμε τη γενικότερη δημοτική αφωνία και αδιαφορία (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) να προσεγγίσουμε κάπως ειδικότερα το εν λόγω θέμα.

Κατ΄ αρχήν σημειώνεται ότι η ¨τέχνη» είναι μια ανοικτή έννοια. Υπ΄ αυτό το πρίσμα το κάθε «έργο» αναφέρεται σε κάτι και επομένως έχει μια αναφορικότητα άρα και κάποιο νόημα. Στην περίπτωσή μας το περιεχόμενο του νοήματος είναι η ιστορικότητα και η αρχιτεκτονική μηχανική. Ως θεατές, οι δημότες και οι επισκέπτες, καλούνται να ερμηνεύσουν τις ενσωματωμένες ιδιότητες και να τις νοηματοδοτήσουν. Περαιτέρω αυτό που θα πρέπει να αποδεχθούμε και κυρίως αυτό που αποκαλύπτεται, είναι μια φόρμα απαλλαγμένη από τη λειτουργική της χρήση με εμφανή συνεισφορά στην αισθητική.  Ελπίζουμε πως αυτό είναι τουλάχιστον κατανοητό.

Ειδικότερα, αν το δούμε ως αντικείμενο που η χρήση του τελείωσε και κατά συνέπεια δεν εξυπηρετεί καμιά χρηστική ανάγκη, τότε αυτό σημαίνει ότι διαστέλλουμε τις ανάγκες σε χρηστικές και σε ορισμένες μη χρηστικές. Ποιες όμως θα μπορούσαν να είναι αυτές οι μη χρηστικές ανάγκες των ανθρώπων; Ερμηνεύοντας κάποιος στενά θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι οι ανάγκες εκείνες που και χωρίς την εκπλήρωσή τους ο άνθρωπος επιβιώνει. Π.χ η ανάγκη δημιουργικής απασχόλησης, η  ελεύθερη έκφραση, η ύπαρξη «τέχνης» κ.ά. Αυτές οι ανάγκες, όσο καίριας σημασίας και αν είναι, δεν αναφέρονται στην επιβίωση του ανθρώπου, αναφέρονται όμως στη διάσωση της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και αυτό σημαίνει ότι εάν δεν ικανοποιηθούν, το ανθρώπινο υποκείμενο αλλοτριώνεται, γίνεται κάτι αλλότριο-ξένο προς τον ίδιο τον εαυτό του και την ανθρώπινη φύση του. Αντίθετα, η ικανοποίηση αυτών των μη χρηστικών αναγκών σώζει την ετερότητα του υποκειμένου και επομένως την υποκειμενική του ταυτότητα. Αυτή η ετερότητα της κάθε υποκειμενικής ταυτότητας είναι το γεγονός που κάνει να ξεχωρίζει την ανθρώπινη από κάθε άλλη ύπαρξη.

Προφανώς λοιπόν, η διατήρηση των υλικών «τέχνης» ή έργων ή χωροταξικών «σημείων» που σχετίζονται με την ιστορικότητα της μνήμης και νοηματοδοτούν την «εικόνα», υπηρετεί αποκλειστικά την ανάγκη διάσωσης και καλλιέργειας της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας.

Εικόνα ανατομίας. Continue reading “Η ανατομία της αισθητικής”

Η ιστορική γέφυρα τύπου Μπέλεϋ ή Μπέϊλι στο Δημοτικό διαμέρισμα των Σαρανταπηχιωτίκων του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης καταστρέφεται !  Την 21η Απριλίου ξεκίνησε το γκρέμισμα ….. τι σύμπτωση και αυτή !

Αλλού φωτίζουν και αναβαθμίζουν τα εγκαταλελειμμένα κτίρια και αναδεικνύουν τα σημεία μνήμης αλλά σ΄αυτόν εδώ το Δήμο φαίνεται να βρισκόμαστε στη νιρβάνα της “προβατοφαγίας”. Αδιάφοροι στην Ιστορία, ανεπαρκείς στην πρόληψη, ανίκανοι στην πρόβλεψη. Πλήρης αφωνία  στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου της 22ας Απριλίου 2019 ! Θα πρέπει να αναρωτηθούμε : Μπορούμε να συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε όλους αυτούς τους “δημοτικούς χαβαλέδες”;

   Ποιος θα πάρει την ευθύνη για το σβήσιμο αυτής της Ιστορίας; Αισθάνεται κανείς την ανάγκη να απολογηθεί για το γκρέμισμα αυτό; Ποιος θα βγάλει τους Δημότες από τα σκοτάδια τους; Ποιος μπορεί να υπηρετήσει την αρχή της “Δημοσιότητας”; Κάποιοι ωστόσο οφείλουν λόγω της θεσμικής τους θέσης που κατέχουν να δώσουν μια δημόσια εξήγηση στο ερώτημα :

Υπάρχει κυβερνητική απρέπεια ή πολιτική ασέβεια σε περιβάλλον δημοτικής ανεπάρκειας από παραβιάσεις δικαίου;

 

Και για την ιστορία : Η γέφυρα τύπου Μπέλεϋ είναι ένα είδος μεταφερόμενης, προκατασκευασμένης γέφυρας. Αναπτύχθηκε στη Βρετανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο για στρατιωτικούς σκοπούς και γνώρισε εκτεταμένη χρήση από το Σώμα Μηχανικού τόσο του Βρετανικού όσο και του Αμερικάνικου στρατού. Επινοήθηκε από τον Ντόναλντ Μπέλεϋ, πολιτικό μηχανικό και υπάλληλο του Υπουργείου Πολέμου της Βρετανίας, ο οποίος είχε σαν χόμπι την κατασκευή μοντέλων γεφυρών.

Ο Στρατάρχης Μοντγκόμερυ, Διοικητής των Βρετανικών δυνάμεων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε δηλώσει πως «Χωρίς τη γέφυρα Μπέϊλι, δεν θα είχαμε κερδίσει τον πόλεμο».

Bailey bridge, Saint-Dié-des-Vosges (France) – Bailey bridge at Turin (Italy).

 

Βουβός θρήνος . . . .

 

 

 

Όπως και η ανθρώπινη ζωή έτσι και η αρχιτεκτονική είναι εφήμερη.  Ένας τόμος Phaidon με τίτλο Ruin and Redemption in Architecture είναι αφιερωμένος σε χαμένα, ξεχασμένα, επανασχεδιασμένα και σε ορισμένες περιπτώσεις μεταμορφωμένα αρχιτεκτονικά κτίρια. (240 σελίδες στα αγγλικά σε περίπου 39 ευρώ). Ο επιμελητής είναι ο Dan Barasch.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη:

α) «Lost» , υπάρχουν ουρανοξύστες, σταθμοί και ακόμη τερματικά αεροδρομίων .

β)“Ξεχάσαμε”, το οποίο περιλαμβάνει εικόνες και ιστορίες δομών που καταστράφηκαν από παραμέληση (π.χ. ένα παράδειγμα των κτιρίων που δημιουργήθηκαν για να φιλοξενήσουν Ολυμπιακούς αγώνες και στη συνέχεια τα άφησαν στη μοίρα τους μόλις τελείωσαν οι αγώνες)

γ) την εγκαταλελειμμένη αρχιτεκτονική που προσφέρεται για να γίνει δημόσιος χώρος ( Reimagened ), και

δ) τα μετασχηματισμένα κτίρια ( ‘Transformed’ ) με σκοπό να διατηρήσουν την ψυχή τους και να ανανεώσουν την προοριζόμενη χρήση τους.

Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια είναι τόσο συναρπαστικά γιατί μας υποχρεώνουν να κάνουμε μια προσπάθεια τόσο στο να αφηγηθούμε  ένα κατεστραμμένο τόπου όσο και να φανταστούμε τη μελλοντική του δυναμική.

Από τη διακήρυξη θέσεων και αρχών του ανεξάρτητου αυτοδιοικητικού συνδυασμού ¨ΟΜΟΝΟΙΑ¨ του Ηλία Ανδρικόπουλου στο Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης το 2014 Continue reading “«STOP» στη νόσο του δημοτικού αλτσχάιμερ!”