Ο «Κύκλος της Πρόσβασης».
Η σημερινή διαχείριση του πλούτου οδηγεί στο φαύλο «Κύκλο της Πρόσβασης»(*). Όσο το σύστημα επικεντρώνεται στη διανομή κεφαλαίου και όχι στη δημιουργία πλούτου τόσο περισσότερο έχει ανάγκη τους «έχοντες». Αυτοί μόνο μπορούν να απορροφήσουν κονδύλια αναζητώντας «φωτογραφικές» αποφάσεις που μπορούν να παρθούν μόνο όταν αυτές εξαρτώνται από λίγους. Η αρμονική συμβίωση της κάστας που διαθέτει κεφάλαια και της κάστας που μοιράζει χρήματα δημιουργεί έναν καταστροφικό κύκλο. Όσο πιο πολύ συγκεντρώνεται ο πλούτος στα χέρια λίγων τόσο περισσότερο συγκεντρώνεται και η εξουσία.
Αν θέλει κάποιος να συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία, πρέπει πρώτα να συμβιβαστεί με τον «Κύκλο της Πρόσβασης». Ένα δίκτυο πολιτικών, παραγόντων, τραπεζιτών και επενδυτών που μπορεί και απελευθερώνει επιλεκτικά τους πόρους και τις διαδικασίες παραγωγής. Αυτό γίνεται είτε γι΄ αυτούς που ήδη έχουν κεφάλαια είτε για ευκαταφρόνητα ποσά. Σ΄ αυτό το περιβάλλον, η ατομική πρόοδος του καθενός μας δεν εξαρτάται από τις δημιουργικές μας ικανότητες αλλά από τη δυνατότητά μας ή μη να ενταχθούμε στον «Κύκλο της Πρόσβασης». Με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό σύστημα μας κατατάσσει μέλη μιας κοινωνίας πολλαπλών στρωμάτων και διαφορετικών ταχυτήτων που αλλοιώνουν την κοινωνική συνοχή διατηρώντας σημαντικές πηγές σε αδράνεια και στασιμότητα. Είναι κατά βάση αυτό που αλλοιώνει τη σημασία της αξιοπιστίας της πολιτικής και οδηγεί στη μη συμμετοχή. Αυτή η επιβολή του «Κύκλου της Πρόσβασης» είναι που ακυρώνει κάθε μορφή συλλογικής προσπάθειας και η έννοια της Κοινωνικής δικαιοσύνης πάει περίπατο.
Η λογική της ταύτισης της προσωπικής κερδοσκοπικής ικανότητας με τη συλλογική πρόοδο και ο ατομικός πλουτισμός ως στόχος για μια δήθεν αποτελεσματική και δυναμική οικονομία απομακρύνει τις συλλογικότητες από την παραγωγική διαδικασία. Σήμερα οι Δήμοι είναι παραιτημένοι από τη διαδικασία παραγωγής ενώ θα έπρεπε να ενθαρρύνουν και να υποστηρίζουν συνεταιριστικές προσπάθειες παραγωγών. Η επικρατούσα κατάσταση έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Αν δε γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, η κοινωνία θα παραμένει συνεχώς καθηλωμένη αυξάνοντας την απόγνωση των χαμηλότερων στρωμάτων.
Εάν θέλουμε να αναστρέψουμε αυτήν την πορεία οφείλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο λειτουργίας της πολιτικής.
(*) : Σχέδιο Αναγέννηση-Π. Γερουλάνος
