Η πάκτωση της σκέψης στην έννοια της «χρηστικότητας»των γεφυρών!
Με αφορμή την απαλλοτρίωση-αποσυναρμολόγηση της γέφυρας τύπου «Μπέλεϋ» στο δημοτικό διαμέρισμα Σαρανταπηχιωτίκων του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης και λόγω του ότι ήρθαν στο φώς της δημοσιότητας εκλαϊκευμένες προσεγγίσεις για τη χρηστικότητα του «αντικειμένου», οφείλουμε, αφού επισημάνουμε τη γενικότερη δημοτική αφωνία και αδιαφορία (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) να προσεγγίσουμε κάπως ειδικότερα το εν λόγω θέμα.
Κατ΄ αρχήν σημειώνεται ότι η ¨τέχνη» είναι μια ανοικτή έννοια. Υπ΄ αυτό το πρίσμα το κάθε «έργο» αναφέρεται σε κάτι και επομένως έχει μια αναφορικότητα άρα και κάποιο νόημα. Στην περίπτωσή μας το περιεχόμενο του νοήματος είναι η ιστορικότητα και η αρχιτεκτονική μηχανική. Ως θεατές, οι δημότες και οι επισκέπτες, καλούνται να ερμηνεύσουν τις ενσωματωμένες ιδιότητες και να τις νοηματοδοτήσουν. Περαιτέρω αυτό που θα πρέπει να αποδεχθούμε και κυρίως αυτό που αποκαλύπτεται, είναι μια φόρμα απαλλαγμένη από τη λειτουργική της χρήση με εμφανή συνεισφορά στην αισθητική. Ελπίζουμε πως αυτό είναι τουλάχιστον κατανοητό.
Ειδικότερα, αν το δούμε ως αντικείμενο που η χρήση του τελείωσε και κατά συνέπεια δεν εξυπηρετεί καμιά χρηστική ανάγκη, τότε αυτό σημαίνει ότι διαστέλλουμε τις ανάγκες σε χρηστικές και σε ορισμένες μη χρηστικές. Ποιες όμως θα μπορούσαν να είναι αυτές οι μη χρηστικές ανάγκες των ανθρώπων; Ερμηνεύοντας κάποιος στενά θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι οι ανάγκες εκείνες που και χωρίς την εκπλήρωσή τους ο άνθρωπος επιβιώνει. Π.χ η ανάγκη δημιουργικής απασχόλησης, η ελεύθερη έκφραση, η ύπαρξη «τέχνης» κ.ά. Αυτές οι ανάγκες, όσο καίριας σημασίας και αν είναι, δεν αναφέρονται στην επιβίωση του ανθρώπου, αναφέρονται όμως στη διάσωση της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και αυτό σημαίνει ότι εάν δεν ικανοποιηθούν, το ανθρώπινο υποκείμενο αλλοτριώνεται, γίνεται κάτι αλλότριο-ξένο προς τον ίδιο τον εαυτό του και την ανθρώπινη φύση του. Αντίθετα, η ικανοποίηση αυτών των μη χρηστικών αναγκών σώζει την ετερότητα του υποκειμένου και επομένως την υποκειμενική του ταυτότητα. Αυτή η ετερότητα της κάθε υποκειμενικής ταυτότητας είναι το γεγονός που κάνει να ξεχωρίζει την ανθρώπινη από κάθε άλλη ύπαρξη.
Προφανώς λοιπόν, η διατήρηση των υλικών «τέχνης» ή έργων ή χωροταξικών «σημείων» που σχετίζονται με την ιστορικότητα της μνήμης και νοηματοδοτούν την «εικόνα», υπηρετεί αποκλειστικά την ανάγκη διάσωσης και καλλιέργειας της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας.
